تیغۀ میکروسکوپی کلیه جونده – مناسب برای درس “بافت پوششی” و درس “کلیه”
این تیغه حاوی کورتکس، مدولا و قسمتی از پاپیلای کلیه است.
کلیه جونده – رنگامیزی هماتوکسیلین و ائوزین – بزرگنمایی عدسی شیئی: ۴ برابر – قسمت عمده این میدان میکروسکوپی حاوی کورتکس است. کورتکس بیش از نیمی از این تصویر را در بالا و چپ پر کرده است. در منتها الیه بالا و چپ تصویر کپسول کلیه با پیکان سیاه مشخص شده است. گوشۀ چپ و راست تصویر مدولا است. شریان و ورید قوسی (arcuate) در حد فاصل کورتکس و مدولا با پیکان آبی و قرمز نشان داده شده اند. پیکانهای سبز گلومرول را نشان میدهد. پیدا کردن جسمک مالپیگی و گلومرول در نمونۀ کلیه بسیار آسان است. گلومرول، کلافی است که به وسیلۀ یک هالۀ سفید رنگ احاطه شده است. این هاله در حالت طبیعی و زنده در حیوان به این اندازه عریض نیست. عریض بودن این هاله نتیجۀ جمع شدگیِ گلومرول طیِ روند تهیه بافت است.
کلیه جونده – رنگامیزی هماتوکسیلین و ائوزین – بزرگنمایی عدسی شیئی: ۴ برابر – قسمتی از مدولا. د ربالا و راست این میدان میکروسکوپی ناف ریه است که شریان بزرگی در آن جریان دارد (پیکان سیاه).
کلیه جونده – رنگامیزی هماتوکسیلین و ائوزین – بزرگنمایی عدسی شیئی: ۴۰ برابر – در تصویر بالا، جسمک مالپیگی در مرکز تصویر قرار دارد. فضای ادراری (urinary space) با پیکان زرد نشان داده شده است. این فضا در حالت طبیعی و در حیوان زنده به این اندازه عریض نیست. جمع شدگیِ گلومرول در اثر روند تهیه بافت موجب شده که این فضا در نمونه میکروسکوپی بیشتر شود. دیوارۀ جداری پوشیده از بافت پوششیِ سنگفرشی ساده است. هستۀ این بافت تَخت و کشیده است (سَرتیرهای زرد). دو قوسِ مویرگی از کلافِ مویرگیِ ، با سَرتیرِ قرمز نشان داده شده است. این قوسهای مویرگی ممکن است حاوی گلبول قرمز باشند یا نباشند. دیوارۀ مویرگ نیز از بافت پوششی سنگفرشی ساده با هسته های تخت و کشیده تشکیل شده است. دیوارۀ لولۀ پیچیدۀ نزدیک (proximal convoluted tubule) و دیوارۀ لولۀ پیچیدۀ دور (distal convoluted tubule) از بافت پوششی مکعبی ساده تشکیل شده است.
مرزهای سلولها در این لوله ها را نمیتوان تشخیص داد اما از شکل و موقعیت هسته میتوان حدس زد که هر سلول چه شکل و موقعیتی دارد. دیوارۀ لولۀ نزدیک (پیکان سیاه) قطور تر است و فضای داخل این لوله تنگتر دیده میشود، سیتوپلاسم آنها ائوزنوفیلتر پس رنگینتر است. تعداد مقاطع لولۀ نزدیک از تعداد مقاطع لولۀ دور در کورتکس بیشتر است. میکروویلوسهای رأسِ سلولهای آن به صورت شعله به داخل فضای لوله دیده میشوند. فاصلۀ سلولها در دیوارۀ لولۀ نزدیک بیشتر به نظر میرسد.
مویرگهای اطراف قابل تمایز نیستند اما گلبولهای قرمز درونِ آنها را میتوان تشخیص داد.
کلیه جونده – رنگامیزی هماتوکسیلین و ائوزین – بزرگنمایی عدسی شیئی: ۴۰ برابر – پیکان قرمز: خال فشرده (ماکولا دنسا) (macula densa). پیکان سیاه: لولۀ پیچیدۀ نزدیک. پیکان آبی: لولۀ پیچیدۀ دور. میکروویلوسها در لولۀ پیچیدۀ نزدیک به طور مجزا قابل مشاهده نیستند اما دستجاتی از آنها به صورتِ شعله در داخل لوله دیده میشوند که با سَرتیرِ سیاه در منتها الیه سمت چپ و بالا مشخص شده است.
کلیه جونده – رنگامیزی هماتوکسیلین و ائوزین – بزرگنمایی عدسی شیئی: ۴۰ برابر – قسمتی از مدولا. در این میدان میکروسکوپی توبولهای دور و نزدیک و مجاری جمع کننده (Collecting duct) و قسمتهای نازک (thin segment) از قوس هنله (Henle) در کنار هم دیده میشوند. مجرای جمع کنندۀ ادرار (Collecting duct) با بافت پوششی مکعبی ساده پوشیده شده است. مهمترین نشانه برای تشخیص آن از لوله های دیگر، این است که حد و مرز سلولهای مکعبی آن مشخص تر هستند. قسمت نازک لولۀ هنله پوشیده از سلولهایی است که ارتفاع آنها نسبت به پهنای آن بسیار کمتر است و در برخی مناطق میتوان آن را بافت سنگفرشی تلقی کرد.
پیکان سیاه: لولۀ نزدیک. پیکان زرد: مجرای جمع کننده. پیکان آبی: (احتمالاً) قسمت نازک لولۀ هنله. پیکان قرمز: مویرگ آکنده از گلبول قرمز